Hibiskus bagienny, zwany inaczej ketmią bagienną, to bylina z rodziny ślazowatych Malvaceae, naturalnie porastająca brzegi rzek, rozlewiska i mokradła we wschodniej i południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych i północnego Meksyku. Roślina została introdukowana do Europy, gdzie występuje w południowej Francji, Hiszpanii, Portugalii i północnych Włoszech. Jej niezwykłe, bo potężne kwiaty o średnicy ok. 20 cm można zobaczyć w niektórych polskich ogrodach, w drugiej połowie lata. Z daleka zadziwiają rozmiarami i barwami i chociaż ich żywot trwa jeden dzień, to roślina jest atrakcyjna przez długi czas, ponieważ każdego kolejnego dnia rozwija następne kwiaty w kolorach różu, czerwieni lub purpury. W ojczyźnie zapylają je owady lub ptaki. 

Hibiskus bagienny z powodzeniem zimuje w gruncie w warunkach klimatycznych Polski. Ta bylina dorastająca do ok. 150 cm wys., preferuje słoneczne, osłonięte przed wiatrami stanowiska oraz żyzne, próchniczno-gliniaste, przepuszczalne gleby (żyzne próchniczne podłoże: glina: żwir/keramzyt w stosunku 4:1:2). Warunkiem powodzenia uprawy jest stała, umiarkowana wilgotność podłoża. Wahania wilgotności, czyli przesuszanie lub zalewanie podłoża, skutkuje słabym kwitnieniem. Zimą hibiskus wymaga okrycia bryły korzeniowej, poprzez osłonięcie fragmentu gleby, w której rośnie gałązkami stroiszu, ściółką, opadłymi liśćmi dębowymi lub bukowymi albo zimową agrowłókniną.