Jodła kaukaska często gości w naszych domach w czasie świąt Bożego Narodzenia. Dużym walorem tego drzewka o stożkowatym kształcie i piętrowym układzie gałązek są błyszczące, ciemnozielone igły. W przeciwieństwie do igieł świerka nie kłują i nie opadają tak szybko. Choć nie wydzielają intensywnego zapachu, zawierają olejki eteryczne o delikatnej, przyjemnej woni, które uwalniając się z tkanek wpływają pozytywnie na powietrze.

Ścięta jodełka nie pożyje długo, ale można przedłużyć jej pobyt w naszym mieszkaniu zanurzając pień w naczyniu z wodą i zraszając igły kilka razy dziennie. Zakupiona w donicy, z korzeniami, ma szansę na drugie życie w naszym ogrodzie. Aby przeżyła warunki panujące w pomieszczeniach (suche powietrze, gorąco, niedobór lub nadmiar światła), należy ją postawić w najchłodniejszej części pokoju, z dala od źródeł ciepła, regularnie podlewać i zraszać i w takich warunkach trzymać ją tak krótko, jak to możliwe. Przed posadzeniem w ogrodzie musi być zahartowana, a później troskliwie pielęgnowana.

Ciekawostki

Ojczyzną jodły kaukaskiej (Abies nordmianiana) jest zachodni Kaukaz i północno-wschodni Anatolia. Rośnie w górach otaczających od południa i wschodu Morze Czarne, na wysokości 900-2100 m n.p.m. Panujący tam klimat jest kontynentalny, wilgotny, a roczna suma opadów wynosi 1000 do 3000 mm. (w Wielkopolsce poniżej 300 mm). W lasach towarzyszą jej świerk wschodni, cis pospolity, lipa kaukaska, klon jawor i podgatunek wschodni buka pospolitego. 

W miejscu naturalnego występowania drzewo może osiągnąć wysokość do 60 m i średnicę pnia do 2 m, a długość jego życia sięga 500 lat. Najwyższe drzewo tego gatunku znalezione w stanie naturalnym w górach Kaukazu osiągnęło 59,5 m, przy średnicy pnia 145 cm. Najgrubszy jest okaz rosnący w Nowej Zelandii w pobliżu Tapawera o wysokości 45,3 m i średnicy pnia 180,8 cm. 

Rosyjska nazwa jodły brzmi пихта (pichta) i jest źródłosłowem olejku pichtowego. Nazwa gruzińska to სოჭი (soczi).